aan de dunne

Nu het 's nachts zo frisjes is, eet ik rustig van de berijpte blaadjes. Klimop, braam, mispeltje tussendoor, lekker hoor. Maar daar krijg ik buikpijn van! Wat moet ik dan? Dat zelf geoogste hooi van hullie is veel te droog. D'r zitten wel wat smaakvolle kruidjes tussen, maar toch. 

Ik blijf zo laag mogelijk bij het meer om daar al soezend te knabbelen, m'n kop ontspannen richting de grond. De wortel wordt me toch wel gebracht, dus die hoef ik niet te missen.

En ik ben zo blij als ik haar af zie dalen op de helling terwijl ze me menozzels noemt, dat ik me dan altijd even moet ontlasten. 

Met veel kabaal en gespetter kletst er een ezelvlaai uit mij, een wolk van warme adem geeft de opluchting weer. Even rust in mijn buik. Tien is gelijk die helling weer opgeklauterd, zonder te wachten op mij, om terug te komen met een oude lepel en twee bakjes om er wat van op te scheppen. Zal wel niet voor de moestuin zijn, dat verzamelt ze elke dag in twee grote emmers. (Ze schept meer mest weg als dat de varkens en ik kunnen poepen.) Maar goed. Die is half in paniek naar de dierenarts gereden met mijn stukjes vlaai. Overdrijven is ook een vak.

Gelukkig kan ik 's middags opwarmen. Dan zijn de wolken in de kloof verdampt en wordt het lekker warm in de zon, kan ik stofbaden nemen en soezen, urenlang, kauwend op een essentak. Ik voel me verder helemaal okee hoor. Eet gewoon door en doe mijn ding, word overladen met knuffels en gezelligheid door het gewerk op het terrein. Heel de dag wat te doen en te kijken.

Maar ik kreeg opeens een andere stal-inrichting. Twee bergen varenstro waarvan 1 met echt stro. Hooi in de ruif en buiten. Heel ander hooi, iets natter, of verser, meer geur. En dat gaat er wel in. Ik eet er nog weinig van hoor. Ik kom misschien aan een pondje ofzo. De rest in het bos is lekkerder, meer variatie. Maar ze bedoelen het goed. Net als de liksteen met mineralen. Een kolos op een paal bevestigd zodat het niet vies kan worden of vertrapt door die twee roze tanks op hoeven. Ik vind er niet veel aan, laten we maar weer zeggen dat ze het goed bedoelen. Toch?

Ik voel me 's middags dan ook altijd weer piekfijn in orde. Poep mijn keutels weer uit zoals het hoort en rust in de buik. 'Ze houdt me in de gaten', zei ze.

En daar zit hem waarschijnlijk de kneep; de temperatuurverschillen zijn te groot. Daar kunnen dieren last van hebben. Zoiets als een plons ijswater naar binnen gieten als je oververhit in de woestijn loopt en uitgedroogd bent. De dierenarts geeft er argile voor mee, oraal middeltje om Sarko's inwendige tot rust te brengen. En de opdracht het beestje meer hooi te geven.

Ik ga erop uit. Een nieuw avontuur dat een uniek 'klein' rolletje hooi oplevert. Geen groot enthousiasme. Maar misschien komt dat nog.

m'hooi

de spaarpot

Geweldig nieuws; Hele lieve mensen hebben aan me gedacht wat de teller al op 350 € zet!

Afgelopen tijd bespeur ik sleur in het bestaan. Leuke sleur hoor, met de varkens is het nooit saai.
Er is een nieuwe actie op de dag; onze poep ruimen. Vaak vergezeld van de ochtendwortel met de begroetingsknuffel, maakt Castel de varkens gek door er bovenop te springen. Of zo hard aan komen stormen dat ze als botsauto fungeert. Die varkens zijn tanks op hoeven, die wijken geen cm en geven een snauw. Het blijft hilarisch.
Maar goed, gewapend met haar emmer en schepje, zo'n plastic geval met steel van 60 cm, struint ze dus het stalpad af en sjouwt daarna over door mij gemaakte paadjes op de hellingen naar boven om die overvolle emmer te dumpen in een half lege autoband.
Uit zulke banden komen de doorgeschoten en uitgebloeide broccoli die ik stiekem steel van de varkens. Want die gaan eerst voor de hompen brood om later de etensrestjes te verorberen. Op de markt zijn er even geen groenten te halen voor ons beesten. De beste man verkoopt een schamel aanbod direct vanuit de vrachtwagen, anders vriest zijn waar kapot. Jammer jammer jammer. Dus het is nu pakken wat ik pakken kan, uiteraard.
Soms plukken ze een mispel kaal voor ons, hele zachte zoete vruchten, daar bijt ik de varkens voor in de oren.
Trouwens, heb je wel eens de oren van varkens gezien?? En dan zeggen dat IK grote oren heb??!!
Pas bood Tien me een vinger aan om eens te proeven. En ik ging heeel zachtjes steeds wat harder bijten. Ze wist niet of ze moest schreeuwen of lachen, alle twee dan maar. Wel lekker zout-zacht, zo'n vinger.
Ik schijn heel goed te kunnen troosten...
Ik snap ook alles wat ze zegt. Daar twijfelt zij wel aan, maar ik niet. En natuurlijk komt de chef ook nog ff knuffelen, wij hebben weinig woorden nodig. Tis een echte chef hoor, valt niet mee te spotten.

De laatste week is het heel mooi zon-weer geweest. Iets waar ik in het gezelschap van de varkens intens van geniet. Lekker op het zuiden tussen de wakkere krekels uit de wind zonnen, rollen op het zand, beetje mezelf poetsen, wegsoezen en dromen over volgend jaar, de lente, een makker. Lekker rennen door het bos, het beste gras laten zien aan Makker. En spelen natuurlijk, bij het stofbad, gekkigheid uithalen, plek zat hier.

Vanaf nu zal ik je regelmatig de teller laten zien, de spaarpot.

Sneeuw

regenkrullen

Na regen komt..... sneeuw!
Vandaar dat ik ook een heel dikke vacht heb, geen kam of borstel komt daar doorheen. Dat is mooi, want anders krijg ik het koud. Ik hoef niet zo'n lullige deken over me heen, zoals verwende pony's. Ook geen speciaal gewaad zoals luxepaarden. Ik ben een 'die hard' die gewoon buiten blijft, in z'n niksie. Met als opsmuk die wintervacht, like a boss.
Ik schud me wat uit en dan vind ik het al lang best. Dat er zodoende een laagje sneeuw op mijn rug blijft liggen. Ach weet je, het isoleert ook! En ik heb me tonnetje rond kunnen eten afgelopen maanden hier, de winter doet me niks. Nog niet tenminste.
Het bos is heel mooi als het sneeuwt. Dan is het superstil en zie ik tenminste alle vogels die ik me normaal alleen gedag hoor fluiten. Ik ben wel wat favoriete graasplekjes kwijt, maar even de varkens porren en voila; daar zijn ze weer, al die kruidige wortels, zachte eikels en vergeten kastanjes..
Alles beter dan twee weken regen achter elkaar, daar wordt toch ieder wezen treurig van?
Iedere dag is het hier een beetje van hetzelfde. Ik weet zodoende precies waar ik aan toe ben.
Na een wandeling wil ik niet over de goot, langs het open hek terug mijn terrein op. Stug blijf ik staan en tart ik Tien's geduld.
De laatste tijd daagt ze mij uit in plaats van andersom. De wandelingen langer en moeilijker. Pas dwars door het bos terug, niks gebaande paden, steil omlaag door een dikke laag blad. Dan kan ik niet zien waar ik de hoeven neer moet zetten. Ik houd haar wel bij, dus rennen we zo'n beetje die berg af. Tis meer denderen, ook leuk! En benee, dan briesen hè, met de oren draaien en Tien duwtjes geven, beetje leunen om haar de berm in te krijgen.
Gelukkig is ze heel sterk, want soms ben ik onzeker en moet ze mij juist een zet in de goede richting geven. Ook lastig is als ik de hond kwijt ben tijdens wandelingen. Want zij kan niet verdwalen en Tien wel. (Ze is niet zo sterk qua oriëntatie, maar goed, zullen die kleine oortjes en dat mini-neusje wel zijn.) Dan stop ik ook abrupt met lopen. Tien roept hond, ik hoor geritsel en poten roffelen, takken breken, steentjes rollen en dan kan ik ook weer verder, want zij huppelt voor me uit met net zulke schattige oren als die van mij. (Gedeukte springerige flappies)
Er is pas vlak voor zonsondergang weer een kip gegrepen. Ik hoorde het wel, 't was vlakbij de brievenbus, niet ver van waar ik stond te knabbelen op braamblad. Maar de rover heeft haar gekakel snel in de kiem gesmoord. Er restte nog wat  zwarte veren, het enige zwarte kipje dat hier de vliegen rond mijn hielen ving. Dezelfde kip die altijd rond de stal liep voor de beste hapjes en de dikste vliegen. Tien en Marc hadden het niet door, die miste de kip en zochten even. Maar puur natuur, helaas voor kippetje.
Ik mis mijn stofbaden. De zon geeft steeds minder warmte. Gelukkig loop ik mezelf bijna iedere dag warm op de hellingen om een luxe ontbijt te nuttigen, want hier is nog heel veel groen te vinden.

Ik houd het hier nog best een tijdje vol zo. Ondanks het ritme van de dagen gebeurt er altijd wel weer iets waar ik slapend in de stal nog over kan dromen. Ik kijk uit naar een makker, dat is me belooft en belofte maakt schuld. Ze fluisterde me dat ik al 1 tiende heb gespaard van wat er nodig is. Is dat niet geweldig!!!

zonneknuffel

Het was ein-de-lijk mooi droog vandaag. De zon scheen, kon mijn vacht weer even drogen, geen natte neus meer heel de dag, of modder op de enkels. Want bah mensen, dat was niet leuk. Dan sjok ik maar achter de varkens aan de stal in. Saaaai, mensen hoor ik dan van verre, mijn gebalk reikt tot flink buiten de stal. Wel vaker bezoek dan hoor. De tweepoten worstelen zich ook door de modder of laten zich natregenen.
Wandelen wil ik niet. Dat halster drukt het koude water door mijn vacht. Brrr en ik krijg geen griepprik of zo.
Maar ik lag vanmiddag zo'n beetje te soezen. Half in en uit slaap, varken al soezend op 7 uur en zacht ronkende wroetmachine op 1 uur. Alles chill. Toen kwam zij. Zonder hond of katten, vanuit het niets door het herfstblad geslopen. Eerst leidde ze varken op 7 uur af met een aai, toen varken op 1 uur.
Ze kwam recht tegenover me zitten, heel dichtbij vouwde ze haar onderpoten op. Dat is wel erg intiem...
Maar met mijn kop in haar armen, mijn neus rustend op een enkel onder de andere, muahhhh, was wel erg fijn.
Ik ronk dan zachtjes, binnensbeks. Poezen hebben ook zo'n geluid, en de hond ook. Van de varkens hoor ik niet veel anders, ik erken het geluid als tevreden en content zijn met het nu. Ja, ik kan al best filosofisch doen.
Ik heb heel lang gesnoezeld met haar vanmiddag. Het was zo ontzettend fijn, zo in het warme novemberzonnetje.

slecht rapport

Ik heb een slecht rapport gekregen.... @!%$#&#@!!#@
Nou ja zeg!
Ik kan me tenminste nog verliezen in het spel, dartelen, gek doen, en ondeugend.
Volgens mij is ze jaloers.

Tien

Dit is ze dan, Tien. Zij mag blijven, ik kan haar goed hebben. En ze is aardig consequent, al gaat ze wel vaak weg. Hier krijg ik een knuffel, gestoord door een varken, want die moet ook zo nodig aangehaald worden.
Ja en ja, ik geef het toe; als het om aandacht gaat ben ik stikstervesjaloers!

En ze fluistert steeds 'Menozzels' in mijn oren. Zou dat een heuse 'nick' zijn?

de uitweg

Jaaaaa, ik heb hem gevonden. De weg uit het stuk tussen de hekken. Iedere nacht loop ik langs het verse hek naar beneden, helemaal tot aan de rots. Vanaf daar kan ik door het bos naar het pad komen waar heerlijk gras staat en de bramen niet geplukt. Iedere ochtend hoor ik Tien al roepen waar ik uithang. De eerste paar keren balkte ik haar tegemoet, om dan doodleuk gehalsterd te worden en weer terug naar de stal of goot. Dus ik heb mijn les geleerd, ik hou mijn bek voortaan wel. Laat haar maar zoeken, vindt je ook niet?
Tien is als de dood dat de varkens me volgen. Want die slopen de boel te veel.

Nu was ik een stuk verder gelopen. Ze liep me straal voorbij, dat hele pad af naar beneden met de honden in haar kielzog. Die speelden het spel met me mee. Ze vallen best mee, honden.
Ze heeft dat roteind door de bosjes geklommen. Balou is van een helling gerold, ik heb het helaas niet gezien. Het zou hilarisch geweest zijn om te zien, zei ze. Na een klein half uur loopt ze er weer. En mij maar roepen, zie je het voor je? Maar opeens kijkt ze me recht aan. Sportief, ze kan erom lachen.
Maar ze laat me gewoon staan! Mensen mensen niet normaal. Geen wortel of knuffel, ze zegt goedemorgen en loopt zo weer weg naar verder beneden, het meer. Dus kijk. Zo doet ze dat. Mij laten weten dat ze het er niet mee eens is dat ik niks zeg als ze me roept.... Okee, ksnap um.

Gisteren, of was het nou eergister?, kwam mijn mensenpa langs. Met een lief gehoornd geitje dat aan mijn neus kwam snuffelen. Ze leek me heel lief. Wel erg klein, maar gezellig, zo'n blèrend gezelletje.
Het was ook leuk hem even te zien. Marcel is een beste. (Op de rit in dat donkere ding dat zo warm was na dan.) Hij vond me er puik uitzien, goed doorvoed, niet te dik en veel gegroeid. En mijn krullen, die vond hij ook mooi. Ik kreeg een aai.

Die aai krijg ik heel vaak. Van alle mensen die me zien en niet bang zijn. Van Tien krijg ik knuffels. Hele warme en fijne. Dan pakt ze mijn kop vast, legt mijn snozzels in haar elleboog en zij, weggestopt, en streelt dan mijn ogen, wenkbrauwen, voorhoofdkop, kinnebakkes en hals. Mèèèènnnn dat is fijn mag je weten! Ik knor zachtjes van genot. Het klinkt als een kruising tussen zacht varkentjesgeknor en kattengespin. Ja, ik kan heel erg tevreden zijn.

En nee, ik ben niet heel eigenwijs, want ik laat me wel altijd halsteren om mee te gaan naar waar-dan-ook. Zonder stiefel ik alleen achter Tien aan als ik denk dat het interessant kan worden.

Ik mis het geitje!!!

Dragen

Iedere dag een keer of drie is er voor mij uitgebreid de tijd. Dan wel wat babbelen, knuffelen en borstelen. Of wat lekkers en even bevrijd worden van de varkens door aan de andere kanten van de hekken te mogen grazen. Altijd los, zonder touw aan het halster, want ik ga toch nergens heen als ik bij Tien in de buurt kan zijn, weg van de roze wroeters. Castel de hond is wel een suffie, maar gezellig aanwezig. Die mag onder mijn benen door of er vlak achter schieten.
DQ en Merlin laat ik af en toe op mijn rug zetten. Die voel ik niet eens zitten en ik oogst bewondering van de twee-potigen.
Laatst was ik zo relaxed en Tien wat overstuur. Ze ging wat over me heen hangen. Toen volgde een been, ook best. Toen de rest en zat ze op mijn rug. En dat was helemaal niet zo zwaar hoor, viel best mee. Maar ze ging er snel van af. Want ik moet nog uitgroeien, zei ze.
Dus het draagwerk is wel aan mij besteed. Ik ben benieuwd wanneer ze wat hebben gemaakt voor om mijn buik. Ik kan niet wachten om echt te beginnen.

De weg kwijt

Van de week weer zoiets!
Na een korte graas een kilometer van huis, gadegeslagen door Tien, drie katten en een hond, besluit ik komende nacht er eens op uit te gaan. Verder verkennen, want dit verse andere gras geeft energie mag je weten. Volgens mij had ze het al door. Ze bleef proberen me naar de stal te brengen, maar ik wilde gewoon gelijk dat appeltje uit de rugtas en grazend wegwezen.
Nadat ze weg was ben ik grazend gaan wandelen.
Eerst naar de grote appelboom, daar het ingestorte muurtje af, dan het platgetrapte smalle pad richting het hek dat er nu opeens staat. Het is daar heel dicht gegroeid, en steil.
Ik dommel in, word wakker, doe wat stapjes verder naar beneden, graas wat, eet een appeltje van een vergeten boom en zo gaat de nacht voorbij en wordt het licht.
Ik kan nu meer zien en sta op een kleine rotspunt, begroeid met lekkers, dat wel. Hoe ik hier weg moet is me een raadsel!
Duzze....
Lijdzaam afwachten tot ik haar zie, of hem.
Dat duurt
en duurt.
Maar opeens hoor ik mijn naam en roep ik terug.
Het duurt even voor ze me gevonden heeft, maar een opluchting een grote wortel te krijgen. Maar dan hé...
Terug naar huis? Oeps. Want als ik me klem gelopen heb, hoe moeten onhandige mensen op maar twee poten dat dan doen?
Je snapt het al, het was off-road, heel moeilijk om te volgen, maar wel een betere manier omhoog dan ik omlaag ben gelopen.

Bij grote greppels of beekjes houd ik halt. Want ik spring daar overheen. Lopen door water is me een gruwel aan de hoeven en een greppel of kuil waarin ik de ondergrond niet kan zien, ook daar zet ik de hoeven niet op of in. Knap hé, ik kan ook springen!

Like a boss

Na gisteren een lange dag in het graaswalhalla te hebben vertoefd met een koele open stal, uitzicht op de mensen, lekker van een afstandje bietje koekeloeren, moest ik het vandaag maar een beetje uitzoeken met mezelf. Natuurlijk wel knuffels en een neus, maar snie voldoende hé.
De dag loopt raar. Ik zie hem, de chef, nergens meer. Die is heel de dag door op het terrein en plots izzie weg! 's ook nie goed. En geen muziek, en geen hond tijdens het varkensvoeren. Ik taai af naar de stal, dat snap je.
Dan gaat het schemeren. Net als ik Tien sta te roepen komt ze aangelopen. Uiteraard in het gezelschap van katten, gelukkig geen hond. (Tis een best beest hoor, maar ze doet altijd zo druk en blij.) Die siamees en zijn zusje zijn onafscheidelijk. Hypocriet zwart wicht is dat zeg. Blijven zitten tot ik haar bijna kan besnuffelen en weg is se.
Ze vraagt me mee naar de stal. Ik ruik het al, ze heeft wat lekkers bij zich, maar het zit verstopt. In de stal kan ik de geur eindelijk lokaliseren. Het zit in de rugzak, iets van fruit. Ik wordt geborsteld, ben superrrr stoffig, ze moet ervan hoesten! Maar ik wil eerst toch dat lekkers, het is appel, een hele sappige. Mijn neus is niet van gisteren. De varkens liggen al te ronken op hun varenstro. Ik snoep soms van hun dekbed. Malle beesten. Terwijl ze wakker worden op die zoete zachte knormanier is nog wel te doen. Maar als ze me komen besnuffelen laat ik ze ff weten, met een flinke beet in de nek, dat ze terug moeten naar hun bed. Geen gesodemieter met mijn quality-time ja!!
Merlin is via boven de stal ingelopen en springt via de ruif naar beneden. Terwijl zussie Sooty alleen haar kop naar beneden steekt, geeft Tien aandacht aan mijn zwaan-kleef-aan-kat Merlin. Das mooi, een open rugtas aan de balk. Muahhhh, briesssssss gaat er wel in! Dus ik mijn bek in die tas, beetje duwen, de geur onweerstaanbaar, fris, sappig, steeds dichterbij.
De appel is GROOOOT mensen, niet normaal. Dus die krijg ik niet te pakken, wat ik ook probeer. Na een truttig klein hapje moet ik het echt opgeven.
Ja, zucht, en Tien ziet alles. Dus ook deze 'ondeugd'. Ze eet er zelf nog drie happen van. Hoe zij met dat kleine bekkie er zulke happen uit kan nemen is me een raadsel. Maar het merendeel is voor mij, daar gaat het even om!
Like A Boss!!

m'n plekje

Ik denk dat ik begin door te krijgen waar ik sta in deze beestenboel. Die M&M zijn er altijd, die neem ik serieus. De rest van die grote twee-potige moeten wel een beetje op blijven passen. Die kleintjes van nog geen hooibaal hoog hebben niets te vrezen, we zijn meer gelijke dan welke grote ooit zal denken. En ze weten dat aan onze zogenaamd kinderlijke onschuldige onwetendheid. Nee! Het is te wijten aan het opgroeien, wij kids weten beter.
Ja, mijn positie wordt wel duidelijk. Ik krijg niet altijd meer mijn balk-zin. Aan de overkant begint een uur na zonsopgang de werkherrie. Ze zijn die weg aan het repareren... Het maakt me vroeg wakker, irritant, heb zin in een wortel. Ze laten me doodleuk wachten, alle 4. Maar ik zon en badder wel verder hoor, laat de varkens doezelen in de half schaduw van een mooie eik, elk aan de andere kant van het stalpad tegen de houtwal. Uiteraard vlakbij de goot en het hek waar ik een oogje in het zeil kan houden en de meeste aandacht weet te vangen. Altijd wel een lang fijn moment met Tien, iedere dag. Borstelen, lekker ff 'duwen', sabbelen op een hand en me vertroetelen.
Weer bramen geplukt gegeten met de meute, lekker. En dan een beetje stout doen als Tien me vooruit naar huis leidt. Beetje duwen en leunen, in de zig-zag wandelgangen van de hond gaan lopen. Misbruik maken van het weer samen zijn. Ik had me natuurlijk voorbeeldig gedragen op de weg heen naar de zoete bermen van het pad. Ik liet me zelfs los op stem leiden, los van het touw, als ik maar die bewonderende ogen in mijn rug kon voelen, hun stemmen en gelach horen. Maar samen en de hond naar huis, bleek ik als een moe kind te klieren... Vindt ze irritant, lol, die is ook moe natuurlijk. Die rent en holt maar door heel de dag, dom wicht eigenlijk.
We deden ook samen een vollemaans wandeling naar het dorpje. Natuurlijk weer door André verwend met een stuk brood en een aai. Die man staat al bekend als de plaatselijke sjamaan en kan dieren en mensen genezen. Vele verhalen gaan rond, onze echte naaste buur, de eerste op loop-afstand. Deze twee-potige kijkt dwars door me heen, beetje eng en heel vertrouwd. En eerder Jeanet, een zomergast en bezitster van het meest sprookjesachtige huisje. Zo'n lieve twee-potige, een vrouwtje, die ruiken veel lekkerder als die zogenaamd stoere buur-ezels. In het maanlicht graas ik, Tien drinkt en rookt, hond ligt te soezen tussen ons in.
Kijk, dat vind ik nou allemaal eigenlijk best leuk. Geen dag is hetzelfde.
Ze zeggen wel dat ik net als de hond ben. 'geef 1 hoef en je bent 4 poten kwijt'
Ik dub er nog over of ik wat meer wil met 1 van al die katten of kippen. D'r zitten er een paar bij waar ik me toch wel 'heppy' bij voel. Sooty bijvoorbeeld. Zal het komen doordat het een poesje is? En Merlin, Sooty's broer het irritant pleurisventje, is wel even oud als ik, schept een band. Snap je?

je snapt het al 'life goes on', ik ken m'n plekje, het is hier best fijn

BuurEzels

Tjongejongejonguh, wat een aanstellers die buurezels. Zijn niks gewend. Kom ik langs voor de 2e keer, gaan ze weer zo te keer. En maar balken, trappen, door het hek naar me reiken, aandacht trekken, niet gewoon!!
Ik moet toegeven dat ze me wel een beetje bang maken met dat wilde gedoe. Dus na een neus en een wederzijdse lipfriemel houd ik het voor gezien en draai me om. Steek het pad over en ga grazen. Er staat daar veel lekkers. Tien gaat aan de kant van de weg de hond vlooien, of zoiets. (Ze haalt klitjes uit haar vacht.)
Het is alsof de ezels, 2 bruine met witte snuit en oogranden en een grove ruige grijze, nooit andere wezens zien. Dat kan deels kloppen, ze hebben alleen elkaar en met geluk 1 keer per week hun verzorgers die hun moestuin komen bekijken. Ik heb tenminste een half dierenpark en 2 mensen om me heen.
Vandaag weer 4 trouwens, die 2 nieuwe mensen aaien me, lekker hoor!

een weekje wat minder aandacht

Eerst lieten die wroetsnoeten zich nog tegenhouden door twee draadjes...

Zelfs drie mochten niet baten. Ze rampestampen er gewoon dwars doorheen, schrik erop of geen schrik. Dat krijg je met al dat eco-spek!

Hemel en aarde hebben M&M bewogen om, op z'n Frans, een hekwerk te plaatsen. Ik geef toe, het is erg steil en rotsig, volgegroeid met bramen (lekker), mispels (lekker), brandnetels (ook lekker), sleedoorn (matig lekker), acacia's (lekker) en essen (superrrrlekker).

Tot hier mogen wij beesten en zie; het gras aan de andere kant is inderdaad veel groener.

Iedere avond brengt ze me nu naar de stal, als het bijna donker is. Daar word ik geborsteld. Dat vind ik nu wat minder prettig als voorheen, want de varkens lopen ons continu voor de voeten. Ook vind ik het nog maar wat raar, zo'n stal. Het is er best frisjes en donker en zo kan ik niet horen of Tien en Marc al wakker zijn. Ze laten de kippen naar buiten en het luikje maakt een hoop herrie, dat is zo ongeveer mijn wekker. In de stal kan ik dat geluid niet goed horen. Dus wandel ik haar na de borstelbeurt gewoon weer achterna naar het hekwerk. De stal heeft nu wel een deur die dicht kan boven. Dus geen tocht meer!

Eerst was er enkel die twee witte draden. Ik heb er maar 1 nodig hoor, op 90 centimeter. Daar spring ik niet overheen. ALS ik daar behoefte aan zou hebben. Want ik vind de beschikbare ruimte wel best. Maar ja, die varkens hè....

Doordat M&M heel hard door moeten werken aan het hek, onder voor mensen niet zo makkelijke omstandigheden, ga ik er iets minder op uit. Even een uurtje ofzo. Waarvan altijd een dik kwartier lekker grazen. Planten eten die ik thuis niet heb, even een frisse neus halen. Gisteren ging er weer een kwartier af door een ongelukje met Tien's achterpoot. Daar zat een jaap in die verzorgd moest worden. 

Maar toch iets nieuws onder de late zon, want eindelijk heb ik de buren leren kennen. Twee bruine mannen en een grote grijze. Dat was een beetje eng, want ze reageerden zo onstuimig op mij. Alsof ze nooit andere ezels zien dan elkaar. Ze hebben me wel heel lief begroet hoor, wilden gelijk een potje stoeien. Achteraf was ik wel blij dat hun prikkeldraadhek zo stevig was. Ik ben nog zo klein vergeleken bij hun.

En dat alles om deze lieve roze beesten ervan te weerhouden dat ze de moestuin bemesten! Snapt u dat nou?

Mijn gedeelde stal

Deze avond kon ik voor het eerst mijn stal in. De deur is gedeeld, net als jullie mensen in de stad deuren moeten delen. Het was nog wel wat vies nadat de varkens steeds opgesloten zaten. Maar dat ruimen ze morgen wel weer op. Niet die varkens, M&M.
Het wordt hier steeds leuker, want ik mag alle planten eten die ik wil en ik kan overal komen. En nu zijn zelfs de varkens steeds bij me in de buurt.
We neuzen met elkaar. Ze zijn helemaal niet vervelend, gewoon lief. Iedereen zegt dat wij ezels geen graas-concurrentie dulden. Wat een onzin! Er is toch genoeg?

De kat die door mijn pies rolt.

Vanochtend gingen we weer wandelen. Voor het eerst echt werken. Zij dan, ik mag grazen en weet niet hoe snel ik het fijne gras naar binnen moet proppen als buffer voor de rest van de dag. Bush-food is wel ok, maar gras heeft mijn voorkeur.
De eerste 500 meter ging nog. Daarna hoor ik constant het geblèr van die kat. Het is dezelfde kat die altijd door het lauzegruis rolt, daar waar ik altijd plas. (Lauzegruis zijn de resten van de dakstenen na het op maat hakken en schoon schrapen.)
Die kat dus, Merlin heet ie, moest zo nodig mee. Irritant, want we moeten steeds op hem wachten want zijn pootjes zijn klein, hij houdt ons niet bij. Tijdens dat wachten mag ik niet grazen!
Uiteraard doen we weer wat nieuws. Zij gaat brem, hazelnoot en varens knippen. Onderwijl mag ik grazen. Ik doe me tegoed aan de zoete bramen, dat kunt u al aan mijn tanden zien, dat ik die erg lekker vind. Dus 10 meter lopen, grazen en snoepen, weer een 25 meter, grazen en de hond plagen. En zo een ruime 2 kilometer in de ochtendzon, terwijl de wolken nog sluimeren op het water in de gorges...
Maar die kat, guttegut. Die wil langs mijn poten lopen (kopjes geven) en daar krijg ik het van op mijn zenuwen! Dus ja, dan doe ik een trapje, wat voor dat kleine mormel natuurlijk een heftige oplawaaier betekent. Kan ik er wat aan doen??
Ik krijg dan op m'n donder, want ze ziet alles! Ook al staat ze met d'r kop tussen de bramen om brem te knippen. (Vieze plant trouwens, dat blief ik echt niet. Net als varens en Kornoelje.)
"BEN JE BESODEMIETERT?" roept ze dan.
Ok, ok, ok. Duidelijk.
Wist u dat katten rustig 5 kilometer kunnen lopen? Vind dat toch wel knap op die korte pootjes.

Deze dus, Merlin die Sjakie wordt genoemd.

Ontsnappingskunstenaars met een wroetneus

Afgelopen dagen was het feest, want de varkens mochten los lopen. Neus hier en neus daar en wat kunnen die beesten de oren van je kop kletsen! Ik zeg niks om hen maar niet te verraden. Want ze worden steeds weer achter hun draad gezet.
Als ik wat sta te zonnen of te grazen zoeken zij me op. Vaker ga ik ze halen en spoor ik ze aan het schrikdraad te trotseren op een plek waar die draden net te hoog zitten. Die mensen hier letten ook niet echt op!
Kippen, haan en katten komen ook vaak even kijken en de hond? Ach ja, die hond die hangt liever rond op het terras.

En dan noemen ze ezels 'ontsnappingskunstenaars'. Hier zijn dat de varkens. Wat die mensen niet snappen is hoe slim wij zijn. Kijk, ik verveel me nog niet hoor. Ik heb ook ruimte zat. Maar de varkens gebruiken de schrik als de schrik er niet is. Precies tussen twee schrikken in glippen ze door de draden. :-D
Ik zeg niks, 'k vind het veel te leuk als ze me goedemorgen komen zeggen en voor het slapen gaan vind ik een welterusten-neus wel fijn.

Wandelen

Sinds een paar weken ga ik bijna iedere dag uit wandelen. Soms is ze zo vroeg dat ze me met een wortel wakker maakt en ik het halster al om heb voor ik er erg in heb. Ik kan over de ijzeren watergoot stappen en dan 'rond' doen. Dat is een rondje draaien aan het koord zodat ze het schrikdraad weer vast kan maken, anders blijft dat knetteren op de grond en dat vindt niemand een prettig geluid. Ze laat me dan eerst iedereen goedemorgen zeggen door naar het huis te lopen. De hond gaat dan heel wild rondjes rennen en soms blaffen, want die meid gaat altijd mee. Soms hebben de kippen hun ochtendgranen al op en dan pest ik de haan door hem steeds een stapje weg te jagen. Maar meestal kan ik niet wachten tot we het bochtje om het hek langs zijn, op naar een nieuw avontuur. Elke keer nemen we een andere route. Elke wandeling is er wel wat nieuws.
Ik weet bijvoorbeeld exact waar ik de vorige keer heb mogen grazen. Ze laat nu ook het touw los en gaat doodleuk in het gras koffie drinken. Dan ga ik regelmatig op dat touw staan, want ik kan nog niet zo goed inschatten hoe ik met de hoeven dat touw moet ontwijken. Vindt ze blijkbaar sneu of zo, want ze doet het touw ook wel eens van het halster af.
Ik vreet me zo snel mogelijk vol voor ik weer verder moet. Thuis is er minder gras en het is bij de buren nou eenmaal groener.En als ze me even niet in de gaten houdt, loop ik na iedere hap een stukje verder. Dan staat ze op, doet die zak weer op haar rug en probeert me weer aan te knopen. Niet dus, want ik loop dan voor haar uit. Lachen hoor, want dan moet ze rennen.
Ik ben al twee keer naar het dorp geweest waar ik steeds andere mensen zie die zeggen me mooi te vinden. Ze aaien me ook, dat is best fijn. En vandaag zag ik overal koeienpoep. Van Claudette I tot en met Claudette VII, gek luchtje en de hond ging er in rollen, vies beest.
Vaak gaan we heel ver weg en dan zie ik weer dat steile stuk pad, pffff, zo vermoeiend. Om even te rusten ga ik gewoon stil staan. Soms snapt ze dat en dan rust ze mee uit. Dan duw ik mijn kop tegen haar buik en zucht ik maar eens diep. Om 3 uur te wandelen is best veel en dat ben ik niet gewend. Zeker niet op rotsig terrein, scherp grind en asfalt. Er komen ook vaak auto's langs, maar dat deert me niet. Stomme herriedingen.
Meestal word ik ontzettend gepest door dazen en horzels. Die op mijn kop moet ik dan weg wrijven langs mijn voorpoot. Dan kan ik niet gewoon lopen en genieten, dus om de haverklap moet ik inhouden om die beesten te verjagen. Dat lukt natuurlijk niet. Nu heeft ze een tube spul gekocht dat ze op mijn kop smeert. Het werkt fantastisch! Dus ik laat dat getutter met die stinktroep gewoon toe, want dan is het heel erg leuk om te wandelen. Naar benee vind ik het leukst, bijna in draf en zij maar mee rennen, zie je het voor je? Hotsklots met die zak op haar rug.
Vaak ben ik moe en ga traag, zeker als ik bergje op moet. Soms krijg ik dan een prikkeltje met een lekker essentwijgje. 'k Kan er niks aan doen, dan kromt mijn rug en hobbel ik zo snel ik kan wel door.
Ze praat veel tegen me, dus ik ken haar stem al heel goed.
Thuis drink ik uit de bak waar de hond dan in gestaan heeft om af te koelen. Die heeft niet van die geniale koelgeneratoren als mijn oren groot zijn, tja, je moet wat als je geen ezel bent. Dan moet ik weer over die goot heen, krijg ik vers water, een wortel en gaat het halster af. Soms nog wat borstelen, maar vaak is dat wanneer ik ga slapen.
Ze kijkt mijn hoeven na, of er geen scherpe steentjes onder zitten. Ze denkt dat ik daarom trager loop, maar dat is gewoon omdat ik dan iets hoor, zie, ruik of voel dat ik niet ken of niet fijn vind. Zoals die stekers die me tot bloedens toe lek prikken. Ik laat haar ze doodslaan of de hond vangt ze weg als ik sta te grazen. Ze zijn best lief voor me. Dus krijg ik tikken met de vlakke hand of er loopt een hond onder me door, ik weet waar het goed voor is; mij.

Wandelen vind ik erg leuk. Tis iedere keer weer een nieuw avontuur, nooit hetzelfde en nooit saai. Soms gaan we 's middags of 's avonds pas wandelen. Dat hangt van het weer af, denk ik. Als we niet gaan wandelen is het soms wel een beetje saai. Maar als ik dan een brul geef, weet ik dat ik mijn zin krijg, gaan we er lekker alsnog van tussen. Vanochtend regende het dat het goot. Dan ben ik blij dat ik die ochtendwortel misloop. Ik heb een hekel aan regen, natte klets. ('k krijg er wel mooie krulletjes van.) Ze maakt het altijd goed met me door iets nieuws te doen of extra lang te wandelen of te borstelen.

Welterusten

Ze komt me iedere avond welterusten (filmpje) zeggen. Vaak met een worteltje en een borstelbeurt. Heerlijk vind ik dat! Daarna sukkel ik 25 meter verderop om te slapen, onder een mooie eik, doe ik mijn mooie ogen toe.

Ontgoocheld

voor 1 nachtje dan...

U weet vast al dat wij ezels slimme dieren zijn. We zijn heel leergierig & nieuwsgierig. Niet zo als katten, curiosity killed the cat, u weet wel.
Maar wat me een dikke maand geleden overkwam, zal ik niet vergeten. (Net zo min als die stenen in onze wei.)
Na een heerlijke zonnige graasdag, kwam de baas met een wel heel grote auto en zijn zoon. Nieuwsgierig naar de inhoud van die gesloten super grote auto zijn we naar het hek gelopen. Ik kreeg een aai en gelijk een halster om m'n kop. (Even tussendoor, dat van benen, een hoofd en een mond snap ik niet. We zijn allemaal in het bezit van poten, kop en bek. Ook de baas en al die andere twee-potigen als kippen enzo.)
Met niet zo leuke aansporing moest alleen ik een donker tropisch hok in dat op dezelfde wielen stond als de auto. De deuren gingen dicht en daar stond ik dan. En die wegen hier zijn gronkel de kronkel, dus had ik 4 poten nodig om ook maar een beetje overeind te blijven. Merde!
Nadat de weg nog erger kronkel was geworden met hobbel de bobbel erbij, ging de motor uit en de deuren open.
Ik was volledig doorgezweet, doodsbang en volledig uitgeput. Ik ben er al eens eerder geweest, maar voelde me verschrikkelijk. Tuurlijk volg ik de baas en mijn familie, maar dit sloeg alles!
Aan een touw moest ik het terrein weer op. Weer die hond en die kippen en die twee mensen met onbekende stem. Omdat ik zo sta te zweten en zenuwachtig bang ben, komen de vliegen en dazen op me af. In een bos zijn dat er ontelbaar veel. Zelfs de baas vindt het zo irritant, dat hij snel weg gaat en me laat staan daar aan dat touw, vast geknoopt aan het kippenhok. Ik ruik de stress en de onmacht van de nieuwe bazen, bah!
Ze proberen me gerust te stellen, maar komop zeg, ben gekke Henky niet!

Ontgoocheld ben ik als ze me in het bijna duister in de stal ook nog eens opsluiten. Het is er wel koel en vliegenvrij, maar donker en eenzaam.

De grote ontsnapping

Op een mooie dinsdag besloot mijn moeder om een ommetje te maken en uit te breken. Samen met mijn drie oudere zusjes volgde ik haar natuurlijk, de helling van enkele hectaren had ik nu wel zo'n beetje gezien. Ik ben net 1 jaar geworden, mooi grijs met de kenmerkende donkere lijnen als scherpe tekening over nek en rug. Zoals mijn soort eigen is, doen we wat we altijd hebben gedaan; vrijbuiten en zijn wie we zijn; ezels.

De tocht ging de helling af naar de weg. Een grijze streep waar heel de dag door mensen voorbij komen, beweging en open baan voor het avontuur. Ik ben er nog nooit geweest. Na de eerste daadkrachtige stappen en een speciale oordraai van maman beginnen m'n zussen al te briesen en volgen haar gelijk. Een nieuwe les te leren? Wat gaan ze doen? Ik ga mee, 'k kom er gelijk aan.

Juist; uitbreek-les. De zwakke plek in de omheining is lang en zorgvuldig voorbereid, door steeds stiekem en 's nachts subtiel te knabbelen aan een bramenbos die een zwakke plek in de omheining aan het zicht onttrekt. Auto's blijken irritant te zijn en ik moet ze blijkbaar negeren en als even kan, de berm in draven en verontwaardigd doen, wel bij de les blijven. Dus die auto op een kaal stofbad-pad met de meest smaakvolle en gevarieerde bermen (lekker hoor!!), laten we rustig passeren.

Die rust was afgelopen toen er twee mensen met linten en stokken zich met ons kwamen bemoeien. Ma geeft een voor mij onbekend seintje. Het heet 'foute boel - op de achterste benen'. Die mensen lopen achter ons aan, hilarische toestand natuurlijk, want we kennen ze niet. Maar goed, we belanden op een stukje pad bij een hek en krijgen water. Er staat veel vers hoog gras met allerlei kruiden en bloemen. 

Daar hebben we de rest van de dag dus gestaan en ik mocht ook op de film!

's Avonds moesten we weer naar huis en onze eigenaar deed heel anders.