m'n plekje

Ik denk dat ik begin door te krijgen waar ik sta in deze beestenboel. Die M&M zijn er altijd, die neem ik serieus. De rest van die grote twee-potige moeten wel een beetje op blijven passen. Die kleintjes van nog geen hooibaal hoog hebben niets te vrezen, we zijn meer gelijke dan welke grote ooit zal denken. En ze weten dat aan onze zogenaamd kinderlijke onschuldige onwetendheid. Nee! Het is te wijten aan het opgroeien, wij kids weten beter.
Ja, mijn positie wordt wel duidelijk. Ik krijg niet altijd meer mijn balk-zin. Aan de overkant begint een uur na zonsopgang de werkherrie. Ze zijn die weg aan het repareren... Het maakt me vroeg wakker, irritant, heb zin in een wortel. Ze laten me doodleuk wachten, alle 4. Maar ik zon en badder wel verder hoor, laat de varkens doezelen in de half schaduw van een mooie eik, elk aan de andere kant van het stalpad tegen de houtwal. Uiteraard vlakbij de goot en het hek waar ik een oogje in het zeil kan houden en de meeste aandacht weet te vangen. Altijd wel een lang fijn moment met Tien, iedere dag. Borstelen, lekker ff 'duwen', sabbelen op een hand en me vertroetelen.
Weer bramen geplukt gegeten met de meute, lekker. En dan een beetje stout doen als Tien me vooruit naar huis leidt. Beetje duwen en leunen, in de zig-zag wandelgangen van de hond gaan lopen. Misbruik maken van het weer samen zijn. Ik had me natuurlijk voorbeeldig gedragen op de weg heen naar de zoete bermen van het pad. Ik liet me zelfs los op stem leiden, los van het touw, als ik maar die bewonderende ogen in mijn rug kon voelen, hun stemmen en gelach horen. Maar samen en de hond naar huis, bleek ik als een moe kind te klieren... Vindt ze irritant, lol, die is ook moe natuurlijk. Die rent en holt maar door heel de dag, dom wicht eigenlijk.
We deden ook samen een vollemaans wandeling naar het dorpje. Natuurlijk weer door André verwend met een stuk brood en een aai. Die man staat al bekend als de plaatselijke sjamaan en kan dieren en mensen genezen. Vele verhalen gaan rond, onze echte naaste buur, de eerste op loop-afstand. Deze twee-potige kijkt dwars door me heen, beetje eng en heel vertrouwd. En eerder Jeanet, een zomergast en bezitster van het meest sprookjesachtige huisje. Zo'n lieve twee-potige, een vrouwtje, die ruiken veel lekkerder als die zogenaamd stoere buur-ezels. In het maanlicht graas ik, Tien drinkt en rookt, hond ligt te soezen tussen ons in.
Kijk, dat vind ik nou allemaal eigenlijk best leuk. Geen dag is hetzelfde.
Ze zeggen wel dat ik net als de hond ben. 'geef 1 hoef en je bent 4 poten kwijt'
Ik dub er nog over of ik wat meer wil met 1 van al die katten of kippen. D'r zitten er een paar bij waar ik me toch wel 'heppy' bij voel. Sooty bijvoorbeeld. Zal het komen doordat het een poesje is? En Merlin, Sooty's broer het irritant pleurisventje, is wel even oud als ik, schept een band. Snap je?

je snapt het al 'life goes on', ik ken m'n plekje, het is hier best fijn