aan de dunne

Nu het 's nachts zo frisjes is, eet ik rustig van de berijpte blaadjes. Klimop, braam, mispeltje tussendoor, lekker hoor. Maar daar krijg ik buikpijn van! Wat moet ik dan? Dat zelf geoogste hooi van hullie is veel te droog. D'r zitten wel wat smaakvolle kruidjes tussen, maar toch. 

Ik blijf zo laag mogelijk bij het meer om daar al soezend te knabbelen, m'n kop ontspannen richting de grond. De wortel wordt me toch wel gebracht, dus die hoef ik niet te missen.

En ik ben zo blij als ik haar af zie dalen op de helling terwijl ze me menozzels noemt, dat ik me dan altijd even moet ontlasten. 

Met veel kabaal en gespetter kletst er een ezelvlaai uit mij, een wolk van warme adem geeft de opluchting weer. Even rust in mijn buik. Tien is gelijk die helling weer opgeklauterd, zonder te wachten op mij, om terug te komen met een oude lepel en twee bakjes om er wat van op te scheppen. Zal wel niet voor de moestuin zijn, dat verzamelt ze elke dag in twee grote emmers. (Ze schept meer mest weg als dat de varkens en ik kunnen poepen.) Maar goed. Die is half in paniek naar de dierenarts gereden met mijn stukjes vlaai. Overdrijven is ook een vak.

Gelukkig kan ik 's middags opwarmen. Dan zijn de wolken in de kloof verdampt en wordt het lekker warm in de zon, kan ik stofbaden nemen en soezen, urenlang, kauwend op een essentak. Ik voel me verder helemaal okee hoor. Eet gewoon door en doe mijn ding, word overladen met knuffels en gezelligheid door het gewerk op het terrein. Heel de dag wat te doen en te kijken.

Maar ik kreeg opeens een andere stal-inrichting. Twee bergen varenstro waarvan 1 met echt stro. Hooi in de ruif en buiten. Heel ander hooi, iets natter, of verser, meer geur. En dat gaat er wel in. Ik eet er nog weinig van hoor. Ik kom misschien aan een pondje ofzo. De rest in het bos is lekkerder, meer variatie. Maar ze bedoelen het goed. Net als de liksteen met mineralen. Een kolos op een paal bevestigd zodat het niet vies kan worden of vertrapt door die twee roze tanks op hoeven. Ik vind er niet veel aan, laten we maar weer zeggen dat ze het goed bedoelen. Toch?

Ik voel me 's middags dan ook altijd weer piekfijn in orde. Poep mijn keutels weer uit zoals het hoort en rust in de buik. 'Ze houdt me in de gaten', zei ze.

En daar zit hem waarschijnlijk de kneep; de temperatuurverschillen zijn te groot. Daar kunnen dieren last van hebben. Zoiets als een plons ijswater naar binnen gieten als je oververhit in de woestijn loopt en uitgedroogd bent. De dierenarts geeft er argile voor mee, oraal middeltje om Sarko's inwendige tot rust te brengen. En de opdracht het beestje meer hooi te geven.

Ik ga erop uit. Een nieuw avontuur dat een uniek 'klein' rolletje hooi oplevert. Geen groot enthousiasme. Maar misschien komt dat nog.

m'hooi

de spaarpot

Geweldig nieuws; Hele lieve mensen hebben aan me gedacht wat de teller al op 350 € zet!

Afgelopen tijd bespeur ik sleur in het bestaan. Leuke sleur hoor, met de varkens is het nooit saai.
Er is een nieuwe actie op de dag; onze poep ruimen. Vaak vergezeld van de ochtendwortel met de begroetingsknuffel, maakt Castel de varkens gek door er bovenop te springen. Of zo hard aan komen stormen dat ze als botsauto fungeert. Die varkens zijn tanks op hoeven, die wijken geen cm en geven een snauw. Het blijft hilarisch.
Maar goed, gewapend met haar emmer en schepje, zo'n plastic geval met steel van 60 cm, struint ze dus het stalpad af en sjouwt daarna over door mij gemaakte paadjes op de hellingen naar boven om die overvolle emmer te dumpen in een half lege autoband.
Uit zulke banden komen de doorgeschoten en uitgebloeide broccoli die ik stiekem steel van de varkens. Want die gaan eerst voor de hompen brood om later de etensrestjes te verorberen. Op de markt zijn er even geen groenten te halen voor ons beesten. De beste man verkoopt een schamel aanbod direct vanuit de vrachtwagen, anders vriest zijn waar kapot. Jammer jammer jammer. Dus het is nu pakken wat ik pakken kan, uiteraard.
Soms plukken ze een mispel kaal voor ons, hele zachte zoete vruchten, daar bijt ik de varkens voor in de oren.
Trouwens, heb je wel eens de oren van varkens gezien?? En dan zeggen dat IK grote oren heb??!!
Pas bood Tien me een vinger aan om eens te proeven. En ik ging heeel zachtjes steeds wat harder bijten. Ze wist niet of ze moest schreeuwen of lachen, alle twee dan maar. Wel lekker zout-zacht, zo'n vinger.
Ik schijn heel goed te kunnen troosten...
Ik snap ook alles wat ze zegt. Daar twijfelt zij wel aan, maar ik niet. En natuurlijk komt de chef ook nog ff knuffelen, wij hebben weinig woorden nodig. Tis een echte chef hoor, valt niet mee te spotten.

De laatste week is het heel mooi zon-weer geweest. Iets waar ik in het gezelschap van de varkens intens van geniet. Lekker op het zuiden tussen de wakkere krekels uit de wind zonnen, rollen op het zand, beetje mezelf poetsen, wegsoezen en dromen over volgend jaar, de lente, een makker. Lekker rennen door het bos, het beste gras laten zien aan Makker. En spelen natuurlijk, bij het stofbad, gekkigheid uithalen, plek zat hier.

Vanaf nu zal ik je regelmatig de teller laten zien, de spaarpot.