regenkrullen
Vandaar dat ik ook een heel dikke vacht heb, geen kam of borstel komt daar doorheen. Dat is mooi, want anders krijg ik het koud. Ik hoef niet zo'n lullige deken over me heen, zoals verwende pony's. Ook geen speciaal gewaad zoals luxepaarden. Ik ben een 'die hard' die gewoon buiten blijft, in z'n niksie. Met als opsmuk die wintervacht, like a boss.
Ik schud me wat uit en dan vind ik het al lang best. Dat er zodoende een laagje sneeuw op mijn rug blijft liggen. Ach weet je, het isoleert ook! En ik heb me tonnetje rond kunnen eten afgelopen maanden hier, de winter doet me niks. Nog niet tenminste.
Het bos is heel mooi als het sneeuwt. Dan is het superstil en zie ik tenminste alle vogels die ik me normaal alleen gedag hoor fluiten. Ik ben wel wat favoriete graasplekjes kwijt, maar even de varkens porren en voila; daar zijn ze weer, al die kruidige wortels, zachte eikels en vergeten kastanjes..
Alles beter dan twee weken regen achter elkaar, daar wordt toch ieder wezen treurig van?
Iedere dag is het hier een beetje van hetzelfde. Ik weet zodoende precies waar ik aan toe ben.
Na een wandeling wil ik niet over de goot, langs het open hek terug mijn terrein op. Stug blijf ik staan en tart ik Tien's geduld.
De laatste tijd daagt ze mij uit in plaats van andersom. De wandelingen langer en moeilijker. Pas dwars door het bos terug, niks gebaande paden, steil omlaag door een dikke laag blad. Dan kan ik niet zien waar ik de hoeven neer moet zetten. Ik houd haar wel bij, dus rennen we zo'n beetje die berg af. Tis meer denderen, ook leuk! En benee, dan briesen hè, met de oren draaien en Tien duwtjes geven, beetje leunen om haar de berm in te krijgen.
Gelukkig is ze heel sterk, want soms ben ik onzeker en moet ze mij juist een zet in de goede richting geven. Ook lastig is als ik de hond kwijt ben tijdens wandelingen. Want zij kan niet verdwalen en Tien wel. (Ze is niet zo sterk qua oriëntatie, maar goed, zullen die kleine oortjes en dat mini-neusje wel zijn.) Dan stop ik ook abrupt met lopen. Tien roept hond, ik hoor geritsel en poten roffelen, takken breken, steentjes rollen en dan kan ik ook weer verder, want zij huppelt voor me uit met net zulke schattige oren als die van mij. (Gedeukte springerige flappies)
Er is pas vlak voor zonsondergang weer een kip gegrepen. Ik hoorde het wel, 't was vlakbij de brievenbus, niet ver van waar ik stond te knabbelen op braamblad. Maar de rover heeft haar gekakel snel in de kiem gesmoord. Er restte nog wat zwarte veren, het enige zwarte kipje dat hier de vliegen rond mijn hielen ving. Dezelfde kip die altijd rond de stal liep voor de beste hapjes en de dikste vliegen. Tien en Marc hadden het niet door, die miste de kip en zochten even. Maar puur natuur, helaas voor kippetje.
Ik mis mijn stofbaden. De zon geeft steeds minder warmte. Gelukkig loop ik mezelf bijna iedere dag warm op de hellingen om een luxe ontbijt te nuttigen, want hier is nog heel veel groen te vinden.
Ik houd het hier nog best een tijdje vol zo. Ondanks het ritme van de dagen gebeurt er altijd wel weer iets waar ik slapend in de stal nog over kan dromen. Ik kijk uit naar een makker, dat is me belooft en belofte maakt schuld. Ze fluisterde me dat ik al 1 tiende heb gespaard van wat er nodig is. Is dat niet geweldig!!!
