GewoonteDieren

Ik ga jullie, twee-potigen, vandaag iets uitleggen over de gewoonten der dieren.
Want dit slaat niet zozeer op dieren, dan wel op dieren. Ik bedoel; het slaat meer op twee-potige dieren dan op ons, viervoeters. (....Voeters, je leest ut goed! Want jullie zijn twee-Potigen en wij vier-Voeters, dat je 't weet)
Er is een Nieuwe Wereld Orde in het bestaan.
Namelijk;
Vòòr half 9 onze wortel, gevolgd door een escorte naar de stal waar we hooi of stro krijgen en onze drollen worden geruimd met twee zwarte emmers en een kinderschepje met een lange steel. Dan volgt ontbijten in alle rust, want de varkens hebben hun snuit in hooi of stro gewassen en gaan de wroet-hort op.
Vaak gevolgd door een werkende baas, die knapt de muur op naar de hooizolder van de stal. Niet onbelangrijk, ons onderhoud.
Dan halverwege de middag een brul naar boven zodat we horen dat we gehoord worden en een brul terug horen. Tien roept ons dan bij naam. Dan einde van de middag horen we 'ETEN', het sein voor de wroeters naar hun satelliet-schotel te stuiven, rennen, klauteren. En anders rennen ze door naar het hek waar onze twee-potigen dan aankomen met weer zo'n zwarte emmer.
Dan op een ondeugend holletje, oren in de nek, de varkens en Castel opjagend, naar de dis waar we wortel en brood krijgen gevoerd. Pas zat Tien's duim tussen brood en mijn tanden. Tut, moet ze maar beter opletten. Ik voel dat niet zo. Ollie weigert zijn kaken ver uit elkaar te doen, zunig dier dat ie er is. (Verlegen en uiterst bescheiden, mag ook.) Dus die is gevrijwaard van standjes...
Maar even verder met gewoonte dieren en echte dieren...;
Dan loopt Tien dus door naar de stal, heuveltje af. Daar aangekomen hoor ik gerommel in de stal. Het is voor jullie het geluid alsof er een zak chips wordt open getrokken. Dan is Ollie er dus op een holletje vandoor. Die stuift als een jongeling op hoeven, ach voeten, zo je wilt, naar de stal. Daar liggen dan gedroogde essentakken met het blad er nog aan. Gesnoeid voor 21 september, want dan gaan de lekkere sappen terug de stam in voor de winter en is het blad lang niet zo lekker en voedzaam, zeker niet gedroogd.
Dus, aan de chips! Ik volg Ollie pas als er echt geen stukje geweekt brood meer te vinden is rond de schotel van de varkens.
Dan wenst ze ons welterusten. Wat dat inhoudt weet ik niet, maar goed. We zullen haar pas na de nacht zien met emmers voor onze drollen en die wortels.
Deze orde is Nieuw, elke dag hetzelfde. En dat is prettig mag je weten.
Maar niet van mij, maar van jullie, twee-potigen.
Gewoontedieren, dat zijn jullie. Wij zijn gewoon dieren, of beesten. Zo je wilt.
Doen wat we doen, hoe we het doen, wanneer we het willen doen met de redenen die we voor onszelf houden.
Zo kon Castel rekenen op een fikse trap met de voorvoeten. Kent ze haar plek weer. En Ollie houdt nou eenmaal niet van die fratsen op de schotel van de varkens. Die wil essenchips. (Ik vreet alles, ook als ik er van aan de schijt ga.) En hond Castel, ook een vier-Voeter, blaft ons de oren van de kop om de varkens te 'drijven'. Kan ze ook niks aan doen, dat die varkens heus wel weten dat de inhoud van die emmer pas leeg gaat boven die schotel. En varkens laten winden die stinken, das normaal. Maar niet op gezette tijden, zo wij ook 's nachts op de hellingen struinen en een tukkie doen wanneer we willen.
Dus, jullie, zijn hier de dieren-der-gewoonten.
Wij gewoon gehoefde vier-voeters die doen en zijn, tot kunst verheven.

aan de chips

rare beesten

Dat wij ezels niet dom zijn,dat wisten jullie al wel. Maar er blijven dingen die ik niet snap.

Eerst de koning der katten pleite en toen een stilte rondom ons, er werd gerouwd. Zo noemen ze dat als er plots een familielid verdwijnt.

In de weken die volgden verdwenen er 2 kippen. Net na onze avondhap. Eigenlijk het hapje van de varkens, maar ik houd altijd een gaatje voor wat lekkers, dat snap je. Een van die kippen verschool zich 's nachts, dus die dook doodleuk op de volgende ochtend en was de snaveldans ontsprongen van een buizerd, of een wouw. Best, maar die kip-met-kale-nek (je weet niet wat je ziet, die huid is knalrood en gerimpeld en dan zeggen dat het zo hoort...) is raar man! Die loopt de twee-potigen na, all day long. Pikt eten van de varkens, en dus van mij. Dus jagen we haar af en toe weg door met de poten te trappen. Snel is ze wel, dat moet ik haar nageven.

is ze lelijk of is ze lelijk?

Vandaag liepen Ollie en ik na de avondhap nog even terug naar het hek. Heel soms krijgt Ollie met z'n trompetgebalk het voor elkaar nog een stuk brood los te peuteren bij Tien. Die zat op een steen nog wat te mijmeren. Ik weet hoe dat eruit ziet, doe ik zelf ook vaak. Maar Ollie was slecht bij stem, dus geen brood. Maar die gekke kaalnekkip sprong op schoot bij haar. Ging daar tokkend gewoon ff zitten. Dan ben je toch nie wijs? En na het er weer afspringen bleef ze rondjes lopen rond Tien, die rookte. Dus dacht dat die kip ook gek is op tabak, net als ik. (Niet de rook, maar het pure spul.)

Niet, kip sprong een 2e maal, nu op haar schouder. Daar ging kip kip zitten wezen, hilarisch. En gewoon doortokken hè, alsof ze de dag doornam...

Ja en nou nog meer raar beestennieuws van onze familie. Die wordt steeds kleiner. Eerst dus kattenkoning Cros, die kippen, eerder varkens, maar die zijn weer terug... ehm... na ja, je snapt, varkens, andere varkens, maar nog steeds varkens.
Sinds augustus vorig jaar kwam er een hondje bij. Castel kon ik nog wel hebben, snel geintimideerd door mijn hoeven, mooi zo. Maar dat onderdeurtje Valonne??
Dra-Ma. Vliegensvlug, altijd rond je springen en proberen je brood te jatten. En veel te snel voor mijn hoeven of de neus van Ollie. Puberaal opdondertje, maar toch wel gezellig. Ze was helemaal gewend, en wij ook. Tot vorige week donderdag.
De Baas was weg, ff op vakantie. Tien de dag erop werken, een ochtendje weg. En Valonne rent altijd achter de auto aan. Dus 1 auto weg, dag erna de andere auto van het terrein af.
En ze kwam altijd terug hoor. Kon een dagdeel duren, maar toch.
Niet dus.
Nog steeds weg. Castel verveelt zich te pletter. Sinds ik Tien van mijn rug af'zette' gaan we niet meer wandelen. Ook saai voor Castel dus, zo zonder kleine zus. En we mogen ook al niet meer vrij op de piste sinds mijn stunt van de laatste keer. Toen ging ik het pad op richting het dorp met aardige mensen, lekkere bloemen en het kasteel. Daar kon de Baas me niet voorbijrijden met de auto, daar kan uberhaupt geen auto rijden en het is er steil. Met lekker gras dat al gaat groeien.
Dus de Baas had extra loopjes omdat ik ondeugend was, nee, correctie; lente tussen de oren.
Tussen die van mij past veel lente, grijns.

Staan we dus, Ollie en ik, en wroeters. Toffe biggen hoor. Maar geen Valonne, geen Cros, geen piste grazen, geen wandelingen met het hele spul.
:-(
Nee, even niet content.
Wel superlekker hooi, elke dag. En verse blaadjes hier en daar.
Zucht, rare beesten, al die anderen, behalve ik.