maandag 9 maart 2015

rare beesten

Dat wij ezels niet dom zijn,dat wisten jullie al wel. Maar er blijven dingen die ik niet snap.
Eerst de koning der katten pleite en toen een stilte rondom ons, er werd gerouwd. Zo noemen ze dat als er plots een familielid verdwijnt.
In de weken die volgden verdwenen er 2 kippen. Net na onze avondhap. Eigenlijk het hapje van de varkens, maar ik houd altijd een gaatje voor wat lekkers, dat snap je. Een van die kippen verschool zich 's nachts, dus die dook doodleuk op de volgende ochtend en was de snaveldans ontsprongen van een buizerd, of een wouw. Best, maar die kip-met-kale-nek (je weet niet wat je ziet, die huid is knalrood en gerimpeld en dan zeggen dat het zo hoort...) is raar man! Die loopt de twee-potigen na, all day long. Pikt eten van de varkens, en dus van mij. Dus jagen we haar af en toe weg door met de poten te trappen. Snel is ze wel, dat moet ik haar nageven.
is ze lelijk of is ze lelijk?
Vandaag liepen Ollie en ik na de avondhap nog even terug naar het hek. Heel soms krijgt Ollie met z'n trompetgebalk het voor elkaar nog een stuk brood los te peuteren bij Tien. Die zat op een steen nog wat te mijmeren. Ik weet hoe dat eruit ziet, doe ik zelf ook vaak. Maar Ollie was slecht bij stem, dus geen brood. Maar die gekke kaalnekkip sprong op schoot bij haar. Ging daar tokkend gewoon ff zitten. Dan ben je toch nie wijs? En na het er weer afspringen bleef ze rondjes lopen rond Tien, die rookte. Dus dacht dat die kip ook gek is op tabak, net als ik. (Niet de rook, maar het pure spul.)
Niet, kip sprong een 2e maal, nu op haar schouder. Daar ging kip kip zitten wezen, hilarisch. En gewoon doortokken hè, alsof ze de dag doornam...

Ja en nou nog meer raar beestennieuws van onze familie. Die wordt steeds kleiner. Eerst dus kattenkoning Cros, die kippen, eerder varkens, maar die zijn weer terug... ehm... na ja, je snapt, varkens, andere varkens, maar nog steeds varkens.
Sinds augustus vorig jaar kwam er een hondje bij. Castel kon ik nog wel hebben, snel geintimideerd door mijn hoeven, mooi zo. Maar dat onderdeurtje Valonne??
Dra-Ma. Vliegensvlug, altijd rond je springen en proberen je brood te jatten. En veel te snel voor mijn hoeven of de neus van Ollie. Puberaal opdondertje, maar toch wel gezellig. Ze was helemaal gewend, en wij ook. Tot vorige week donderdag.
De Baas was weg, ff op vakantie. Tien de dag erop werken, een ochtendje weg. En Valonne rent altijd achter de auto aan. Dus 1 auto weg, dag erna de andere auto van het terrein af.
En ze kwam altijd terug hoor. Kon een dagdeel duren, maar toch.
Niet dus.
Nog steeds weg. Castel verveelt zich te pletter. Sinds ik Tien van mijn rug af'zette' gaan we niet meer wandelen. Ook saai voor Castel dus, zo zonder kleine zus. En we mogen ook al niet meer vrij op de piste sinds mijn stunt van de laatste keer. Toen ging ik het pad op richting het dorp met aardige mensen, lekkere bloemen en het kasteel. Daar kon de Baas me niet voorbijrijden met de auto, daar kan uberhaupt geen auto rijden en het is er steil. Met lekker gras dat al gaat groeien.
Dus de Baas had extra loopjes omdat ik ondeugend was, nee, correctie; lente tussen de oren.
Tussen die van mij past veel lente, grijns.

Staan we dus, Ollie en ik, en wroeters. Toffe biggen hoor. Maar geen Valonne, geen Cros, geen piste grazen, geen wandelingen met het hele spul.
:-(
Nee, even niet content.
Wel superlekker hooi, elke dag. En verse blaadjes hier en daar.
Zucht, rare beesten, al die anderen, behalve ik.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten